Marconi Tadeusz Adolf (1899–1956), działacz gospodarczy, dyrektor i członek zarządów przedsiębiorstw przemysłowych. Ur. 28 XI w Warszawie. Był synem Władysława (zob.) i Kazimiery Eleonory, córki Antoniego Kolberga (zob.). W r. 1917 ukończył gimnazjum im. E. Konopczyńskiego w Warszawie, po czym wstąpił na Wydział Architektury Politechniki Warszawskiej. Studia przerwał w listopadzie 1918 r. na skutek powołania do służby wojskowej. Po zwolnieniu z wojska (kwiecień 1921) zapisał się na Wydział Prawno-Ekonomiczny Uniw. Pozn. Ukończył go 18 X 1927 z tytułem magistra. Po studiach odbył praktyki handlowe w Zakładach Żyrardowskich, «Riunione Adriatica di Sicurtà» oraz w Anglii w fabryce maszyn drukarskich «J. Foster Sons». W l. 1929–31 zatrudniony był w Tow. Akcyjnym Zakładów Mechanicznych «Borman, Szwede i Spółka». Początkowo prowadził dział zakupów. Następnie, otrzymawszy prokurę, zastępował dyrektora handlowego w sprawach finansowych i ogólnoadministracyjnych. Po unieruchomieniu fabryki w r. 1931 został w zarządzie w celu likwidacji majątku przedsiębiorstwa. W r. 1932 Rada Spółki Akcyjnej Zjednoczeni Polscy Przemysłowcy Metalowi zaproponowała M-emu przeprowadzenie sanacji tej znanej firmy. M. został mianowany członkiem zarządu i dyrektorem. Na tym stanowisku prowadził rokowania z wierzycielami, mające na celu uratowanie spółki przed bankructwem. Po przeprowadzeniu nadzoru sądowego i układu z wierzycielami opuścił firmę po roku pracy. W r. 1933 podjął pracę jako członek zarządu i dyrektor handlowy w Tow. Akcyjnym Fabryki Garbarskiej «Temler i Szwede». I tu głównym zadaniem M-ego było przeprowadzenie sanacji fabryki. Dokonał jej pomyślnie bez konieczności wprowadzania nadzoru sądowego. Po wykonaniu zadania w r. 1936 opuścił firmę na własne żądanie.
Przez następne półtora roku M. pracował w warszawskiej Izbie Przemysłowo-Handlowej na stanowisku rzeczoznawcy dla spraw ustalania cen i premii eksportowych. Został wówczas powołany przez Min. Przemysłu i Handlu na sekretarza Komisji Surowcowej przy Ministerstwie, przy czym powierzono M-emu całokształt spraw dotyczących garbarstwa (łącznie z importem i eksportem). W r. 1937 przeniósł się do Tow. Przemysłowego Zakładów Mechanicznych «Lilpop, Rau i Loewenstein» Spółka Akcyjna, gdzie kierował działem zbytu. Z końcem 1940 r. władze niemieckie usunęły go z pracy. Wówczas założył w Warszawie niewielki skład handlowy wyrobów żelaznych i naczyń kuchennych, który uległ całkowitemu zniszczeniu w okresie powstania. Po wojnie, 1 VI 1945, zaczął pracować w Zjednoczeniu Przemysłu Kotlarskiego w Krakowie jako kierownik wydziału handlowego. W dn. 1 II 1947 został dyrektorem wydzielonego Biura Sprzedaży Wyrobów Przemysłu Kotlarskiego, należącego do Centrali Handlowej Przemysłu Metalowego w Bytomiu. W r. 1948 przeniósł się do działu handlowego Stoczni Gdańskiej. Od r. 1949 zatrudniony był w Centrali Handlowo-Technicznej Rzemiosła Prywatnego i Elektrotechnicznego Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością, jako jej delegat w Gdańsku, następnie jako dyrektor Oddziału Sprzętu Sanitarnego w Gdyni tejże Centrali. Zmarł M. 16 X 1956 w Iławie. Pochowany został w grobie rodzinnym Marconich na cmentarzu Ewangelicko-Augsburskim w Warszawie.
M. ożeniony był (od 5 I 1929) z Heleną Brun. Miał z nią dwóch synów: Tomasza Tadeusza (ur. 1930), magistra inżyniera samochodowego, oraz Piotra (ur. 1936), inżyniera elektryka.

Łoza, Czy wiesz, kto to jest?; tenże, Rodziny polskie pochodzenia cudzoziemskiego osiadłe w Warszawie i okolicach,W. 1932 I 95–6; – Budrewicz O., Ród Marconich, „Stolica” 1963 nr 1; – „Roczniki Polskiego Przemysłu i Handlu” 1932, 1934, 1936, 1938; – „Dzien. Bałtycki” 1956 nr 249, 253; – Życiorys M-ego złożony w Stoczni Gdańskiej; uwierzytelniony odpis w posiadaniu autora biografii; – Informacje żony Heleny.
Zbigniew Landau